Mannen min elskar Gunnar Tjomlid. Eg forstår han godt, eg svermar for han sjølv frå tid til tid. Han er eit unikum. Eit oppkome av rasjonalitet. Gjennom bloggen sin held han domedag over alt som luktar av kvakksalveri, religiøst skrulleri, konspirasjonsteoriar og anna fjas. Han er slik ein presis korreks i kvardagen, alltid sakleg, knusktørr og likevel vittig. Tenkjer godt og skriv godt. Kjem meg alltid i forkjøpet og dundrar fakta i hovudet på meg før eg får sagt Snåsa.

Vi hadde gardshund då eg var lita, den typen som stakk av og sprang etter bilane. Ein gong han vart borte, ringte vi ein lokal synsk mann. Hunden kjem att om to dagar, sa han. Hunden låg påkjørt og daud i ei grøft. Det var den første knekken. Då Banana Airlines midt på 80-talet hadde konsert på Fagernes, bad eg intenst til Gud om å få reise, men vart ikkje bønhøyrd. Far min trassa Gud. Det var den andre knekken. Og slik heldt det fram. Likevel har eg alltid hatt ein hang til det alternative. Eg har vore hjå spådamer på tivoli, har lagt meg på benken hjå akupunktørar, homeopatar, osteopatar, til og med healerar. Utan å vera skikkeleg sjuk. Berre nyfiken. Heilt til eg møtte Tjomlid. No er eg ikkje nyfiken lengre. No veit eg betre.