Eit lunt gufs frå fortida nådde feeden min denne veka. Det var ein VG-artikkel frå slutten av nittitalet. Under tittelen «Send en e-post til en kjendis» forklarte artikkelen begeistra at kjendisane no berre var eit tastetrykk unna. No kan du sleppe å bakse med hemmelege telefonnummer, sentralbord og sekretærar. Du kan sende e-post direkte til kjendisen! Men ver tålmodig, dei færraste er på internett heile dagen. Prøv når kjendisane er på jobb, adressa til statsministeren er forresten kjell.bondevik@st.dep.telemax.no. Eg er eit lett offer for slike artiklar og nettnostalgi. Eg var ungdom då internett slo gjennom hos menigmann. Det var som me fann ut av verda saman, eg og internett. No som me begge står på eigne bein, den eine litt større enn den andre, har eg ein lei tendens til å falle ned i nostalgigryta og skravle om EF-net og Undernet med same lidenskap som gamle menn fortel om militæret. Og det er akkurat like lite interessant for andre å høyre på.

Men tilgi meg, for eg vil tillate meg å dvele litt likevel. Eg klarar ikkje å la vere. VG- artikkelen sendte meg rett ut på kjøret raskare enn du kan sei Altavista. Eg sklei inn i avisarkivet og tilbake til internettets gjennombrot, kring 1994. Då tomtene var ubebygd, håpet var lysegrønt og alt kunne skje. Det var så fint der, eg vil at du skal bli med, kjære lesar.