Mange snakkar om behovet for ein ny flyktningpolitikk, og det vert jobba aktivt for å skrote dagens asylsystem. Det er dårleg nytt for dei med eit reelt beskyttelsesbehov, og det kan vere farleg for Europa.

Det er forståeleg at Europa ikkje ønskjer at porten til Europa skal stå open, men alternativet har ikkje vist seg å vere at flyktningane ikkje kjem. Dei har berre funne ein farlegare veg, der smuglarane profitterer. Det var denne vegen eg oppsøkte i påsken.

Eg ville sjå dette havstykket der så mange draumar har breista. Først vart dei knekt i møtet med bølgene, og så knust i møte med eit stengt Europa. Flyktningavtalen med EU vart satt i verk den helga eg var der, og strendene var tomme. Det var ikkje gravplassen utanfor Izmir. Ei rekkje nummererte graver markerte endestoppet for mange av flyktningane.

Det vert argumentert med at me må erstatte dagens system fordi det kjem så mange no, og fordi migrasjonen er ukontrollert. Då overser ein at tidlegare innstrammingar har bidratt mykje til at så mange reiser irregulært. Flyktningavtalen mellom Tyrkia og EU er ein del av demonteringa av dagens asylrett. Formålet er å erstatte den med reine kvoteordningar, der mottakarlanda bidrar på frivillig basis.