For eit par år sidan hadde eg store problem. Det var min eigen son som var problemet. Han gjorde det dårleg på skulen. Og han var dårleg i idrett. Andre folk lo av han. Han gjorde både meg og ektefellen min flaue og fortvila. Eg var rådvill.

Dette er strengt tatt ikkje mine ord, men opninga på eit av sjølvhjelpslitteraturens standardverk, «The 7 Habits of Highly Effective People», og det er forfattaren sjølv som har vore så uheldig med avkommet sitt. Etter at boka kom ut i 1989, låg ho i årevis på bestseljarlistene, vart kåra til hundreårets mest innflytingsrike businessbok, er dyrka av så ulike folk som Mitt Romney og Bill Clinton, er omsett til 40 språk, inkludert norsk (og dukkar stadig opp i DNs På nattbordet-spalte), og har så langt seld 25 millionar eksemplar. I sommar døydde forfattaren Stephen Covey, 79 år gammal, etter eit sykkelvelt, og dermed hamna «7 Habits» atter øvst på bestseljarlistene.

Løysinga på problemet med den pinlege sonen dukkar opp då Covey kjem over ein annan bestseljar, holocaustoverlevaren Viktor E. Frankls Man's «Search For Meaning». Bodskapen til Frankl er kort fortalt ei innsikt han fekk i konsentrasjonesleiren, etter veker, månader og år med sult, fornedring, slavearbeid og avhumanisering: vaktarane hadde frårøva han alle tenkelege former for fridom, utanom denne eine: fridomen til å sjølv bestemme korleis han skulle respondere på den umenneskelege situasjonen. Men tankene mine får du aldri.