Kirsten Opstad er månedens poet i Diktkammeret med et dikt om vaskekjelleren. Eller handler det egentlig tid, eller livet?

I vaskekjellaren snakker vi om alt

Det er ei fin blokk eg bur i. 

I dag traff eg den eg var, i trappa frå tredje til andre. 

I femte sto den eg vil være og vinka til den eg er.

koUforpliktande møteVi ber om et intervju og får følgende svar:

«'I teorien er livet noko heilt anna', skriv eg. Veit ikkje kva orda vil, men trur på dei, at dei snakkar sant. Eg trur at dei veit noko om livet, som eg ikkje veit. Dei har vekta av eit bibliotek i lommane. Støvet legg seg i vokalane, som navlelo. Eg tømer blokkbokstavane i vatnet og nyt lyden av dråpar som drypp frå konsonantar som lukter milo. Eg vil skrive meg bort. Eg vil skive meg heim. Eg vil skrive meg heil. Eg veit berre ikkje korleis. Orda forfører meg kvar gong, til eit landskap eg aldri har vore i, ein kvardag eg aldri har opplevd maken til.»

— Hvordan ble diktet til? Var det en faktisk situasjon som utløste det?

— Vaskekjellardiktet vekte meg og fekk meg til å liste meg inn i stova for å skrive ned eit par stikkord. Det murra i hovudet heile dagen, og før eg gjekk heim frå kontoret posta eg teksten på Diktkammeret. Eg hadde vore på mange visningar etter kvarandre den helga. Leiligheter med og utan vaskekjeller. Eg veit ikkje om teksten om vaskekjellaren er eit dikt. Kva kallar vi dei orda som berre vil stå saman, dei som møter kvarandre og lagar ei trapp, ein kjellar. Eit heilt uforpliktande møte i forbifarten.