ANMELDELSE: I eit sobert og jordfarga omslag serverer Blatt ein serie dikt om tettstaden Sørumsand. Dikta presenterer ein geografisk stad, først og fremst gjennom små glimt av menneska som lever og har levd der:

i andre etasje sitter inger olson 
med stomperud-kaffekruset i hånda 
og take away frå peking restaurant 

Ein kan få assosiasjonar til «Spoon River Antologien» av Edgar Lee Masters, men eg tenkte like mykje på den bluesstemninga som Paal Brekke skreiv fram i si prisløna diktsamling «Aftenen er stille» under lesinga av Blatt sine rørande linjer.

Byggjer ein tettstad Dikta er samansett av tekstar med ulik språkbruk, både dialekt, dokumentspråk, oppskrifter og reklametekstar er med. Skilnaden er markert med oppsett og tittelbruk. Det kan verta mange namn på stadar og menneske, og nokre av dei prosaiske sitata verkar lite engasjerande. Men etter kvart fell namn og sitata inn i songane som noko som bare må vera med om dette skal bli rett.

Her er dikt der forfattaren ser seg om på staden i nåtid, og andre der han ser attende på minner og levd liv. Med presisjon og suggesjon byggjer han ein tettstad, rom for rom, dikt for dikt, med sikkert talent for å føre oss varsamt inn i det reelle rommet.

Artikkelen fortsetter under annonsen

Med linjer som «jeg sov som et barn og drømte som et barn» kan han brått trekke ned buksene på barns kvardag medan ein er i « ...lukta av våte blader den friske vinden/i skumringen rastløsheten/ da vi samlet oss/i den nye garasjen»

Kva som skjedde der «i mørket, mellom isoporplater og lecablokker» er på sitt vis verdt eit dikt, og Blatt klarer å skrive det fram for oss på ein måte som gjer det levande. Han fører oss stadig fram til eit punkt der me vert fylt av ei trist og sterk kjensle, og så slepp han taket, i mennesket han har skildra, i lesaren, i diktet. Nøyaktig når me er mest engasjerte.

Personlege minner om tungekyss, fotball og reiser vert blanda inn mellom andre sine soger på videosjappa, i tømmerfløtinga og kraftverket. Og heilskapen vert ein skikkeleg raus neve av lagnadar som poeten viser stor respekt for; eit folk, ein kultur, som han gjev innsyn i, men som me meir enn noko faktisk er i stand til å fylla ut og fargeleggja med våre eigne minne og erfaringar.   

Noko essensielt norsk Slagbjørn kjenner me til, men i denne boka vert det stadig snakka om den mytiske slagharen. For meg eit heilt nytt kjennskap. Det fungerer fint som eit grep som løfter det eventyrlege og merkverdige fram, samstundes som denne slagharen er knytt til dei mest alvorlege ting, og har ein funksjon som varslar av død og henting av døde sjeler.

Fram av boksidene stig noko essensielt norsk. Noko svært gjenkjenneleg frå nær fortid og frå den pulserande samtida slik den ytrar seg på byggjefelt og butikkgater utanfor dei store byane.  

Anmeldelsen sto på trykk i Dagbladet 10.12.2012.