I NRK Supers «Julekongen» blir det ikkje jul i Ridderdalen viss det ikkje kjem snø der. Ridderdalen er eventyrverda som hovudpersonen Kevin har funne ein inngang til. Hans eiga verd på Austlandet ein stad, er heilt nedsnødd.

I «Snøfall» frå 2016 er den parallelle verda Snøfall full av snø og kjærleik, medan hovudpersonen Selma sitt vanlege liv er relasjonslaust i ein grå by med lite eller ingen snø. «Jul i Blåfjell» er på eit snødekt Røros eller inni eit nissefjell, og i «Jul i Svingen» er me i ei snørik austlandsbygd.

På Vestlandet har me stort sett ikkje snø til jul. Det er naturleg og ikkje ei følgje av klimaendringar. I heile mitt liv har eg aldri sett den realiteten vist på NRK-kalendrar.

På vår folkerike kyst må foreldre fortella bekymra ungar at jo, det blir jul sjølv om det ikkje er snø, det er ikkje slik dei seier på barne-tv 24 døgn på rad, at ordentleg jul handlar om snø. Me har også juleglede, julestemning, juletradisjonar. Med NRK sitt narrativ, blir alle våre juleelement for annanrangs å rekna, for me har jo ikkje snøen.

Kyst-Norge sin del av nasjonal historie og kultur er underkommunisert både i freds- og krigstid. TV-julekalendrar er kultur og tradisjonar retta til ungane, og desto sårare er det når eit spesifikt innlands-/austlandsnarrativ er det einaste gyldige i ein periode av året der samhald og fellesskap skal vera fellesnemnarar. Nord-Norge er heller ikkje representert, men dei kan trass alt kjenna seg igjen i snøen.