I Granavolden-erklæringa er nemlig Israel det einaste landet som spesifikt er trekt fram som ein viktig samarbeidspartnar i utanrikspolitikken. Det står at regjeringa vil «legge til rette for styrket forsknings- og utviklingssamarbeid, handel, turisme og kulturutveksling med Israel». Samtidig står det i erklæringa at regjeringa vil «samarbeide med andre land for å gjennomføre økonomiske og politiske sanksjoner ved alvorlige og vedvarende brudd på folkeretten.»

Då burde Israel vere eitt av landa høgst på lista gitt deira systematiske og grove brot på folkeretten og krenkingar av palestinarane sine menneskerettar.

Til dømes syner ein ny rapport frå den israelske menneskerettsorganisasjonen Bt´selem at det israelske militæret i 2018 drap 55 palestinske born, 47 av dei på Gazastripa. Den yngste var 4 år gamal. Organisasjonen Defense for Children International–Palestine (DCIP) kom nyleg med ein rapport kor dei konkluderer med at israelske soldatar sine drap på ungar på Gaza er krigsforbrytingar.

Ein må anta at regjeringa vår er imot drap på ungar og at dette vil vere eit type brot på folkeretten som er så alvorleg at det fører til økonomiske og politiske sanksjonar. Likevel svara utanriksminister Ine M. Eriksen Søreide, då ho fekk skriftleg spørsmål frå Bjørnar Moxnes før jul om kvifor Noreg ikkje nytta slike sanksjonar mot Israel: «Regjeringen er imot sanksjoner og boikott av Israel. Dialog, samarbeid og tillitsbygging er bedre egnet for å løse konflikter.»