Det er stor aktivitet i poesiverkstaden til Terje Johanssen. Dei fem siste åra har han gjeve ut fem nye diktsamlingar, eit utval på tysk, eit utval på norsk og to gjendiktingar. Når ein så tek fatt på årets diktsamling, tenkjer ein at denne kanskje vil visa teikn på utmatting eller forsering. Men tvert imot. «Forskjellig musikk» har noko av den same sterke blandinga av det enkle og det kompliserte som ein ser i Robert Bly si «The Night Abraham Called to the Stars». Det er avklara gleder som kjem deg i møte i enkle og strålande dikt med brå kast. Mange har eit medvit om tid og undergang: «Jeg lytter til hjertets offerslag,/ en mulig utsettelse av jordens undergang». Også diktet «uoppnåelig musikk» har ein slik tematikk: «Det er nok meningen jeg skal skapes om til engel,skulderen gjør allerede vondtsom når en vinge slår rot.» Men samstundes kjem det noko avslappa fram, der diktaren «surrer (..) tankeløst omkring, tung,/halvt i søvn, halvt i lek - » og der han faktisk kan utbryta: «Jeg er lykkelig og feirer dagene» og han skriv vakre dikt om kattar og spindelvev. Kompleksiteten har kanskje først og fremst å gjera med det store tilfanget av erfaring og kunnskap som så naturleg vert samanstilt. Alt fell på plass i dikta, plukka opp frå område som kan stå langt frå kvarandre.