Det kjendest som eit lite hjarteinfarkt, då det for eit par år sidan gjekk opp for meg at i norske klasserom har elevane i fullt alvor datamaskinar med internett!! Det var det mest kontraintuitive eg nokosinne hadde høyrt. Etterpå blei eg flau over at eg var blitt ein sur, gammal krok som synest at alt nytt er skadeleg, og at alt var betre under krigen.

Etter det igjen, vende eg tilbake til den opphavlege reaksjonen: men det er jo fullstendig vanvittig at læraren skal stå der framme ved tavla og konkurrere med Facebook og gudane veit kva ungdomen driv på med for tida. Og det norske folk lurer på kvifor me gjer det middelmådig på PISA-testane?

Er det slik det skal vere no? At kvinner går gjennom ubeskriveleg smertefulle fødslar, foreldre held på å gå frå vitet og kvarandre av søvnmangel i småbarnfasen, skiftar tusenvis av bleier, hentar og leverer i barnehagen til beina sviktar under dei, bruker all si tid på å fore ungen med næringsrik mat, utviklande leiker og kvalitetsbarnelitteratur, alt dette som foreldre gjer for å sikre barna sine eit så godt startnummer som muleg i livet, før ein sender dei på skulen - der alt blir øydelagt?