BOK: Om ein ikkje visste betre, kunne ein mest ha halde det for usannsynleg at ein poet av Arvid Torgeir Lie sitt format skulle kunna utvikla seg så langt som han har gjort i eit lite språkmiljø som vårt. Det har skjedd ei fordjuping i stoffet og verda, og ei fortetting av det språklege uttrykket som er så gjennomført og overtydande at heile den nye boka framstår som eit originalt språkleg univers, men med klare og skarpt kritiske referansar til den verd av ting, geografi og media me omgjev oss med.

Utfordring

Den nærast interne ordbruken, kan nok også lukka dikta hans for mange, ved første gongs lesing og få dei til å verka hermetiske, slik ein René Char-tekst kan vera. For det skal ein ikkje underslå; desse dikta er ei utfordring. Slik sett eksemplifiserer denne boka aleine noko av situasjonen til den norske poesien i eit større offentleg rom; dei er krevjande, og dyrebare. Ein må lesa og lesa mange gonger, så opnar dei seg. Orda gjev kvarandre meining. Lesaren får styrka seg med eigne erfaringar og lesebriller, så får desse underleg harde og strålande dikta som minner om krystallar og diamantar, frigjera sin energi slik dei kan.