At kinofilmen er i krise er heilt sant og samstundes veldig feil; det kjem an på kven du spør. Og spør du Dagbladets filmkritikar Aksel Kielland, får du ein nærsynt, lett konspiratorisk undergangsvisjon spekka med stråmannsargument, der krisas episentrum kan synest å ligge ein stad mellom Filmens hus og Kulturdepartementet. Det gjer det vanskeleg å ta han på alvor.

I Dagbladet torsdag 2. februar rapporterer Kielland frå årets filmfestival i Tromsø og seminaret «Samtaler om den nye filmen». Her diskuterte ei rekkje interessante folk ei rekkje interessante spørsmål; kva slags film ønsker vi å lage i dag, kva vil vi lage film om og for kven? Dette er ein problematikk ei heil filmverd går og grunnar på for tida, frå Los Angeles til Kiruna. Bakteppet er at den kunstnarleg ambisiøse kvalitetsfilmen er i stadig deeper shit. Arthousefilmen set ikkje dagsorden lengre; er ikkje relevant for mange nok. Blir oversett og vendt ryggen i ein stadig hardare konkurranse om publikums merksemd.

Same dag som Kiellands artikkel sto på trykk i Dagbladet, vart årets Nostradamusrapport presentert på filmfestivalen i Göteborg. Dette er ein årleg rapport som tar tempen på det europeiske filmskaparmiljøet, og som forsøker å seie noko om kva vi har i vente dei neste tre til fem åra. Ikkje uventa vart det også her teikna ein mørk horisont for filmkunsten. Men rapporten stoppar ikkje der; det som fører oss lengre inn i mørkeret er at, trass krisa, utviklar og produserer vi stadig meir av filmane vi ikkje lengre får folk til å bry seg om. Som om ingenting har endra seg. Vi klamrar oss til gamle merittar og konvensjonar og håpar det går over. Denne nostalgien kan ein skimte også i Kiellands rapport frå seminaret i Tromsø. Men der debatten i Göteborg synleggjorde internasjonale trendar og mekanismar, er Kiellands forklaringsmodell så provinsiell, konspiratorisk og spekka med stråmannsargument at det blir vanskeleg å ta han på alvor.