Som mor, lærar, lærarutdannar og forskar, med eiga erfaring med pysisk sjukdom og med eit positivt forhold til både kognitiv terapi og mindfullness:

Eg er glad for at NRK gjennom sin nye serie med filmsnuttar for barn «Kort fortalt – livsmestring», vil hjelpe barn til å sette ord på og bearbeide det som foregår i tankar og kjensler. Serien vert av fleire også sett på som ein undervisningsressurs.

Men for meg kjem nokre av desse filmsnuttane med ein vond bismak som gjer dei vanskelege å svelge.

Det er den same bismaken eg kjenner kvar gong «livsmeistring» vert heia fram som satsingsområde i skulen. Mykje godt skjer i dette omgrepet sitt namn – det er likevel problematisk dersom signalet er at livskvalitet er noko som barnet først og fremst har ansvar for å «få til». Barnet skal «takle» vanskelege kjensler og tankar og heller fokusere på dei positive. Ein ser ut til å gløyme at dei vonde tankane ikkje nødvendigvis er det verkelege problemet, men eit symptom på noko som ligg bak som må gjerast noko med.

Ein av filmane handlar om psykisk helse, og ein viser til WHO sin definisjon: … «en tilstand av velvære der individet kan realisere sine muligheter, håndtere normale stressituasjoner i livet, arbeide på en fruktbar og produktiv måte og har mulighet til å bidra overfor andre og i samfunnet».