Eg sat på ein knaus nede ved stranda i dag saman med tjue poetar og ein gjendiktar. Det var eit herleg selskap! Dei fleste var døde. Men som den eine av dei sa: «Å bringe de døde til live/er ingen stor trolldomskunst./Få er helt og holdent døde:/Pust på en død manns askeglør/og en levende flamme blusser opp.»

Det Robert Graves her skreiv, det skjedde der nede på knausen, til lyden av bølgjene. Robert Jefferson peika på at me kunne «se hvite måker/ veve en dans over blått vann» - medan Sylvia Plath sa at «Fluer summet gjennom en død rokkes/øyenhuler og angrep hjernens hvelv». Orda snodde seg ut av boka, opp i landskapet og inn i mitt liv.

Kvinne med barn

Eg innbilte meg at eg kunne sjå gjendiktaren, Peter R. Holm, nikka til meg i sandskuggen ved ein knaus lenger borte. Ein erfaren poet med tjue diktsamlingar bak seg, og tidlegare spreidde gjendiktingar. Og med poetisk engasjement i Aralsjøens lagnad!

Holm har samla eit rikt utval poesi i boka «Diktet som tok fjellets plass». Og her sat eg, og diktet tok sin plass. Eg såg ei kvinne gå med eit barn over sanden. Vicente Huidobro sa: «Hun var vakker som luften under en due.»