ME HAR OPPLEVD

debatt om språket (og Språkrådet) i det siste, og det er gledeleg nok - sjølv med innslag av perspektivløyse. For det er ille at norsk språkdebatt blir dominert av ein detalj som ,beiken,. (Kor mange veit for resten at verdsspråket spansk held seg med skrivemåten ,beicon, ?) Og det er ille at nokre stortingspolitikarar latterleggjer statens eige språkorgan, i staden for å forklara at debatt om einskildord nødvendigvis alltid vil måtta dukka opp, så lenge Stortinget (fornuftig nok!) har vedteke ein språkpolitikk som fortløpande skal vurdera kva som er funksjonell skrivemåte.

Men kanskje er det dét som er spørsmålet - at somme meiner me ikkje treng nokon språkpolitikk? Då bør dei seia tydeleg frå, slik at me får starta den verkelege språkdebatten. For den verkelege språkdebatten dreiar seg naturlegvis ikkje om skrivemåten av einskildord - endå dét alltid er viktig nok for dei unge som skal læra å skriva. Den verkelege språkdebatten dreiar seg om dei store linjene, både hjå oss og ute i verda. Og her er det grunn til å ropa eit varsku. For framtida til morsmålet vårt er utrygg. Dei som ikkje veit det, følgjer dårleg med. Det er inga naturlov som tilseier at det norske skriftspråket er oppegåande om hundre år når me skal feira 2105. Den problemstillinga er verken spesielt latterleg eller morosam.