• Les intervju med Niels Fredrik Dahl her. ANMELDELSE: Eg har teke opp denne boka like etter at eg vakna om morgonen. Missa ho ut or hendene når eg sovna om kveldane.

Det er ei bok ein gjerne kunne ha skubba over eit nattcafébord til ein ukjent, bare for å sjå korleis han reagerte. «Lyden av regnet, natteregnet, mot taket, svale blaff slår inn». Fire samlingar Niels Fredrik Dahl er poet. Tidlegare samlingar er «I fjor var litt av en natt», 1988, «Branngater» 1992, og «Min tredje muskel» 1999. Kan hende har han gitt ut noko prosa og skodespel, han kan ha fått ein Bragepris og vunne nokre internasjonale prisar, la oss ikkje hefte oss ved slikt. Han er poet og nå har han kome ut med nye, sterke dikt.

Dikta står i ei vakker bok der omslaget er det magiske fotoet som Paul Caponigro, den analoge, tok i County Wicklow i Irland, 1967, i eit lykketreff av ein augneblink. Det kan her slåast ut til ein 60 cm lang reproduksjon av dei springande kvite rådyra. Eit fasthalde flyktig bilete på dette møtet mellom umogelege og det sjølvsagte som poesien er.

Kjelda til liv «Vi har aldri vært her før» viser side for side korleis poesien kan leggja til side lag etter lag av røynd og erfaring, for å nærme seg det pulserande, skjelvande i oss som er så ugripeleg og ufatteleg viktig. Denne merkelege sårbare kjernen som er kjelda til lyst og liv og det skapande. Kvar me kjem frå og kvar me går til, så basale ting dreier dikta seg om. Utan å bli banale. Om sorg, uro og den omseggripande og komplekse rotfrukta; kjærleiken. Bare nokre få stader opplever eg at uttrykket kan vera fortenkt.